اگر “درک آگاهی- سوار بر موج زمان” را خوانده باشید، می دانید که من از ایده ها به عنوان واحدهای اساسی معنا استفاده می کنم.
ایده ها هر چیزی هستند که بتوانیم با محدودیت یا با گفتن “این کار را می کند” تعریف کنیم. اگر بتوانیم به وضوح تعریف کنیم که چه کسی یا چیستیم، می توانیم خودمان را ایده ای بدانیم. در هر لحظه از زمان، ما می توانیم این ایده را انتخاب کنیم که چه کسی هستیم. در حال حاضر من یک نویسنده هستم اما حدود ده دقیقه دیگر شناگر می شوم و سپس پدر می شوم.
ایده‌ها برچسب‌های ذهنی هستند که می‌توانیم از آنها برای شناسایی آنچه در اطراف خود و آنچه در اطراف خودمان است استفاده کنیم. ایده ها راهی برای آگاهی از خود و دنیایی هستند که در آن هستیم.
جاذبه زمین
یکی از ویژگی هایی که من به ایده ها می دهم، جاذبه است. جاذبه یک ایده می تواند ما را به سمت خودش بکشاند. با این حال، این نوع خاصی از جاذبه است. فقط زمانی ما را به سمت یک ایده جذب می کند که به آن توجه کنیم. هر چه بیشتر به یک ایده توجه کنیم گرانش آن بیشتر می شود و راحت تر می تواند ما را به سمت خود بکشاند.
می‌توانیم فرآیند جذب شدن به سمت یک ایده را به عنوان اولین گام برای یادگیری یک ایده، واقعی کردن آن یا تبدیل آن به بخشی از خود در نظر بگیریم.
وقتی به یک ایده متصل شدیم، وقتی آن را یاد گرفتیم، دیگر نیازی به توجه زیادی به آن نداریم. جاذبه این ایده (و خودمان) ما را به هم متصل نگه می دارد. سپس می‌توانیم فرآیند تعمیق ارتباط را آغاز کنیم.
ارتباط
وقتی به یک ایده متصل می شویم (یا دو ایده به هم متصل می شوند) می توانیم بگوییم که با آن ایده در ارتباط هستیم. هنگامی که دو ایده به هم مرتبط هستند، می توانند یکدیگر را تغییر دهند یا می توانند تغییر ایجاد کنند. پس از آموختن یک هنر رزمی می‌توانیم خودمان را با آن ایده بیان کنیم. ما تغییر می کنیم. اما ما هنر رزمی را نیز تغییر می دهیم، یک نفر دیگر اکنون می تواند این ایده را بیان کند. در نتیجه هنر تغییر می کند.
اصطلاح
نقطه اتصال به یک ایده این است که بتوانیم آن را بیان کنیم. هدف از تعمیق ارتباط ما با یک ایده این است که بتوانیم یاد بگیریم آن را به روش های مختلف بیان کنیم، یا اینکه بتوانیم آن را کارآمدتر، آزادانه تر یا در هر شرایط ممکن بیان کنیم.
به عنوان مثال، بگویید که ما به سمت ایده یادگیری یک هنر رزمی مانند وینگ چون کشیده شده ایم. ممکن است به یک سالن هنرهای رزمی برویم (نخواهم گفت “دوجو” زیرا این کلمه ژاپنی است در حالی که وینگ چون یک هنر رزمی چینی است) و تمرین مردم را تماشا کنیم. فقط در صورتی که با رفتن به کلاس به ایده توجه بیشتری کنیم، می توانیم واقعاً شروع به اتصال به ایده کنیم. ما این ایده را با رفتن به کلاس ها و تمرین یاد می گیریم. ممکن است تکنیک‌های کوچکی را یاد بگیریم که می‌توانیم آنها را به هر ترتیب قابل تصوری کنار هم بگذاریم یا یک روال برای تمرین تکنیک‌ها به شکل سازمان‌یافته یاد بگیریم. هنگامی که شکل اولیه چیزهایی را که می آموزیم یاد گرفتیم، می توانیم درک خود را تمرین کرده و توسعه دهیم، ارتباط خود را با هر ایده کوچکی که در حال یادگیری هستیم.
ایده بزرگ وینگ چون مجموع ایده های کوچکتری است که آن را تشکیل می دهند.
ایده ای که ما به آن متصل می شویم می تواند ایده رقصیدن یا ایده شخصی باشد که ممکن است عاشقش شویم. این می تواند ایده یک خانواده باشد. هر چه بیشتر به ایده ای که در زندگی خود می خواهیم توجه کنیم، اتصال به آن آسان تر است. هر چه زمانی که به یک ایده متصل می شویم توجه بیشتری داشته باشیم، ایده را بهتر درک می کنیم و ادامه بیان ایده و واقعی کردن ایده آسان تر می شود.
وحدت
ما می‌توانیم هنر رزمی خود را با تمرکز بر بخش‌های روتین خود تمرین کنیم و آنها را روان‌تر کنیم. ما می توانیم شریک زندگی خود را به درجات بیشتری یاد بگیریم تا بتوانیم یک رابطه واقعا محکم بسازیم. با تمرین مداوم، یک ایده را آنقدر خوب یاد می گیریم که بتوانیم آن ایده را در هر شرایطی بیان کنیم.
با یادگیری یک هنر رزمی تا آن مرحله می توانیم از آن در هر موقعیت مبارزه با موفقیت استفاده کنیم. ما می‌توانیم بدون اینکه از هم جدا شویم، تغییر را تحمل کنیم. در چنین حالتی می‌توان گفت که با ایده‌ای که آموخته‌ایم، مرکزی را به اشتراک می‌گذاریم. به جای اینکه به سطح یک ایده متصل باشیم، با آن یکی هستیم. ما می توانیم ایده را آزادانه بیان کنیم.
روش دیگری که می‌توانیم این را ببینیم این است که ما به خوبی به ایده دیگری متصل شده‌ایم که یک رابطه پایدار ایجاد کنیم که به نوبه خود ایده دیگری است. ما مرکزی را به اشتراک می گذاریم که خارج از ماست.
درك كردن
جاذبه به سمت داخل می کشد. با کشیدن به سمت داخل به سمت مرکز یک ایده، می‌توانیم جاذبه را به سمت آگاهی دوست داشته باشیم. اگر بخواهیم چیزی را بفهمیم آن را به سمت خودمان می کشیم. هنگامی که متوجه شدیم به چه چیزی نگاه می کنیم، می توانیم از این درک برای شکل دادن به انرژی که از خود خارج می کنیم استفاده کنیم.
ما می توانیم جاذبه، آگاهی و درک را به عنوان جنبه هایی از یک چیز در نظر بگیریم. آنها به ما اجازه می دهند یک ایده را درک کنیم، آن را تجربه کنیم و آن را بیان کنیم.